Uludag, Nazim Hikmet

ULUDAĞ

Yedi yıldır Uludağ’la göz göze bakışıp dururuz.

Ne o kımıldanır yerinden,

ne de ben,

lakin birbirimizi yakından tanırız.

Gerçekten yaşayan her şey gibi gülmesini ve kızmasını bilir.

Bazan,

hele kışın,hele geceleri,

hele rüzgar kıbleden estiği zaman,

karlı senaberlikleri,yaylaları, donmuş gölleriyle

uykusunun içinde şöyle bir kıpırdanır.

Ve orda, en yukarda, en tepede oturan keşiş,

uzun sakalı darmadağın

ve etekleri savrularak

rüzgarın önünde haykıra haykıra iner ovaya

Sonra, bazan,

hele Mayısta şafak vakitleri,

masmavi, uçsuz bucaksız,koskocaman,

hür ve bahtiyar

yepyeni bir dünya gibi yükselir.

Sonra bazan, gün olur.

Gazoz şişelerindeki resimlerine benzer.

Ve ben anlarım ki, görmediğim otelinde

kayakçı bayanlar kanyak içerek

kayakçı baylarla dalga geçmekteler.

Ve gün olur,

şalvarı sarı pırpıt bezinden , kara kaşlı dağlılarından biri

Mukaddes Mülkiyetin mihrabında kesip komşusunu

misafir gelir bize,

71’inci koğuşta on beş yıl yatmaya

ULUDAG

Sedam je godina kako se ja i Uludag

                                     gledamo oči u oči.

Ja sam, kao i pre, daleko od njega.

I on je

            od mene daleko.

Pa opet smo jedan drugog upoznali dobro.

On se smeje i ljuti kao da je živ.

Naročito noću, naročito zimi

i kad je vetar s juga.

Jezera čempresne šume, snažne livade

odjednom se trgnu u snu

i monah

dugačke, razbarušene brade

sa samog vrha planine

gonjen vetrom krene naniže.

Ponekad,

a naročito u maju o osvitu

plavkasta se sreća svetli na gori.

Gora se uzdiže kao novi svet

Slobodan, ogroman svet.

Ponekad

Gora liči na etiketu za vino

Na kojoj je i nacrtana.

Znam da skijačice ljušte

konjak izjutra

u hotelu

                             kojeg ne vidim odavde

i sa skijačima

                             započinju flert.

A dešava se i da crnovođeg žitelja gore

u žutim krpama šalvara

zakolje prvi sused mu

zbog njegovog svetačkog obeležja

i pošalju ga zatim k nama

u 71. ćeliju na 15 godina.

Sa ruskog Radoslav Pajković

ULUDAG

Već sedma godina

nas dvojica, Uludag i ja,

gledamo se netremice.

Nijednu reč ne izustismo,

S mesta se ne pomerismo,

Pa ipak smo bliski znanci.

On ume da se smeje

i da se ljuti –

kao da je živo biće.

Ponekad,

najčešće u zimskim noćima,

ili čim vetar s juga nađe,

Uludag se trgne iz sna.

Trgnu se

           njegove jele pod snegom,

           njegove humke,

           ledena jezera...

I onda – šta se događa

tamo, na samom njegovom vrhu...

kaluđer dugobradi,

kome vetar skutove širi,

odjednom se baca dole,

                                                       vapijući,

a vetar njemu za leđima fijuče.

Kadšto,

               u majskim danima naročito,

čim svane,

Uludag, sav u plavetnilu,

ogroman je,

srećan,

slobodan.

Tada se on uznosi

kao novi

           blistavi svet...    

A ponekad

                        sličan je onim snimcima

                   korišćenim za etikete

                   boca sa kiselom vodom.

I ja znam

da negde, u hotelu,

                                koji mi nije na domaku vida,

smučarke

ispijaju konjake

i koketuju sa smučarima...

Jednoga dana to će se dogoditi.

Neki gorštak s Uludaga,

čovek sa crnim veđama,

u pantalonama od grubog žutog platna,

susedu će život prekratiti nožem,

budući da je lična svojina – svetinja...

Pa će doći – da nam bude gost,

da odleži petnaest godina

u sobi broj sedamdeset jedan.                                 

                                     

                   Sa ruskog Lav Zaharov

ULUDAĞ

Sedam godina se Uludağ i ja gledamo oči u oči.

Niti se on pomjera sa mjesta,

niti ja,

premda se izbliza poznajemo.

Zaista, poput svega živog, on se zna smijati i ljutiti.

Nekada,

naročito zimi, naročito noćima,

a naročito kada vjetar puhne iz nepoznatog,

njegovi snježni vrhovi, padine, sa svojim zaleđenim jezerima

tako se trgnu u snu.

I tamo, na najvišem vrhu, monah što na brdu sjedi,

duge, razbarušene brade

razbacujući skute svoje

pred vjetrom vičući spušta se u polje.

Zatim, ponekad,

a naročito u majskim zorama,

uzdiže se poput jednog sasvim novog svijeta

potpuno plavog, pustog, ogromnog,

slobodnog i sretnog.

Zatim, ponekad, bude dana

kada liči na slike sa flaša mineralne vode.

I ja shvatam da u hotelu kojeg ne vidim

skijašice gospođe, ispijajući konjak,

teraju šegu sa gospodom skijašima.

I dođe dan

kada jedan od gorštaka crnih obrva, u šalvarama od grubog žutog beza,

u srcu Svete zemlje ubije svoga komšiju

i dođe nam u goste,

u ćeliju broj 71. da odleži petnaest godina.

                            

Sa turskog Avdija Salković

Nâzım Hikmet Ran

Velika pesma nade

Bagdala, Kruševac

Zar ti je malo što si pesnik

KZ Petar Kočić, Beograd, 1974.

Sent 31-32, Novi Pazar, 2014.

fotografija preuzeta sa https://commons.m.wikimedia.org/wiki/File:USSR_stamp_N.Hikmet_1982_6k.jpg#mw-jump-to-license